Επειδή έχουν δυνατά πίσω πόδια οι λαγοί τρέχουν ταχύτατα – μπορούν να φτάσουν ταχύτητες έως και 70 χμ/ώρα – και έτσι ξεφεύγουν άνετα από τις αλεπούδες, τα σκυλιά, και φυσικά, τον άνθρωπο – αλλά όχι όμως από τα όπλα του. Στην ανάγκη, οι λαγοί θα πηδήξουν στο νερό για να ξεφύγουν, καθώς είναι δεινοί κολυμβητές. Όμως , συνήθως για να ξεφυγουν απο τον κινδυνο επαφίενται στην ταχύτητα τους και στην δυνατοτητα που εχουν να αλλάζουν κατεύθυνση κατά βούληση για να αποφυγουν τον εχθρο. Παρόλα αυτά, ο αριθμός των λαγών που χάνεται από κυνηγούς κάθε χρόνο θεωρείται η κύρια αιτία της φθίνουσας πορείας του πληθυσμού των λαγών. Η εποχή που είναι πιθανότερο να δούμε λαγούς στο φως της ημέρας είναι αυτή της αναπαραγωγής τους (Φεβρουάριο – Σεπτέμβριο). Τότε οι αρσενικοί επιχειρούν να πλησιάσουν τις θηλυκές, οι καβγάδες αρχίζουν μεταξύ τους, και χωρίς καμία αίσθηση κινδύνου, τραβάν την προσοχή όπως πηδάνε φανερά στον αέρα τα αρσενικά, πυγμαχώντας κανονικά, καθώς οι θηλυκές απωθούν μνηστήρες που δεν θέλουν και τα αρσενικά παλεύουν μεταξύ τους για να προσεγγίσουν το ταίρι τους. Ωστόσο, όταν πραγματοποιηθεί το ζευγάρωμα με επιτυχία, μπορεί να υπάρξουν τρεις με τέσσαρες γέννες μέσα σε ένα και μόνο έτος, με δυο έως τέσσερα κουτάβια στην κάθε γέννα. Τα λαγουδάκια γεννιούνται με πλήρη γούνα, και τα μάτια τους ανοιχτά. Αν και είναι ευάλωτα, η μητέρα τους τα αφήνει μόνα τους και απροστάτευτα κατά τη διάρκεια της ημέρας, και η επιβίωση τους εξαρτάται από το ένστιχτό τους να μην κινούνται, καθώς και από το γεγονός ότι βρίσκονται σε καλή κρυψώνα. Η μητέρα τους δεν τα αφήνει όλα στην ίδια τοποθεσία, αλλά τα διανέμει σε μια ευρύτερη περιοχή ώστε το αρπαχτικό να έχει λιγότερες πιθανότητες να βρει όλα της τα μικρά. Γυρίζει μόνο το σούρουπο να τα ταΐσει το καθένα χωριστά, και συνεχίζει τη διαδικασία αυτή για ένα μήνα περίπου. Μετά έρχεται η ώρα να μπουν στη μοναχική ζωή του λαγού, αν και δεν ωριμάζουν ερωτικά μέχρι να κλείσουν τουλάχιστον τους οχτώ μήνες.

Αυτό το παράξενο φαινόμενο που παρατηρούμε καμιά φορά τη νύχτα όταν οδηγούμε, ίσως να οφείλεται στο ένστικτό αυτό που διαθέτουν οι λαγοί από τη στιγμή που θα γεννηθούν, να παραμένουν εντελώς ακίνητοι την ημέρα, πράγμα που συνήθως επενεργεί προστατευτικά. Όταν, όμως, πέσει το δυνατό φως των φαναριών πάνω τους προκαλώντας τον τρόμο, οι λαγοί παγώνουν και παραμένουν ακίνητοι ακριβώς τη στιγμή που θα έπρεπε να χρησιμοποιήσουν την ταχύτητά τους και την επιδεξιότητα τους για να ξεφύγουν. Στη σύγχυση τους, επιστρέφουν στην παλαιότερη – και ίσως την πιο βαθιά εντυπωμένη – συμπεριφορά τους.

Οι μικρές κουκουβάγιες βρίσκονται σε πολλά μέρη της Ευρώπης, ιδιαίτερα προς το νότο, και επίσης στη Βόρεια Αφρική, στη Μέση Ανατολή και στη Μικρά Ασία. Αν και όπου υπάρχουν είναι πολυάριθμες, πιστεύεται ότι ο πληθυσμός τους φθίνει γενικά. Η Χίος φιλοξενεί άλλα δυο είδη κουκουβάγιας πέρα από τη μικρή κουκουβάγια – τη σκοπς ( Otus scops ) και την ανοιχτόχρωμη αγροτική κουκουβάγια ( Tyto alba ), (που από τα τρία είδη έχει το μεγαλύτερο πληθυσμό). Αλλά οι Έλληνες έχουν μια ιδιαίτερη αγάπη για τη μικρή κουκουβάγια της Αθηνάς λόγω των συνειρμών με την αρχαιότητα. Μια πλευρά του αργυρού τετράδραχμου νομίσματος της αρχαίας Αθήνας φέρει τη μορφή του πουλιού αυτού, δείχνοντάς το με ένα κλάδο ελαίας και ένα ημισέληνο. Η άλλη πλευρά φέρει την εικόνα της ίδιας της θεάς της Παλλάδος Αθηνάς, που φορά ένα αττικό κράνος με λοφίο. Η κουκουβάγια συμβόλιζε τη θεά και τη σοφία της, καθώς πίστευαν πως τη χρησιμοποιούσε ως αγγελιοφόρο της.

Η Μεσογειακή φώκια ζει περίπου 30-40 χρόνια και γεννάει 1 μικρό κάθε χρόνο. Τα μικρά γεννιούνται από Άυγουστο/Σεπτέμβρη μέχρι και Νοέμβρη, και παραμένουν με τις μητέρες τους, που τα θηλάζουν για τους επόμενους 4 μήνες. Μόλις γεννηθούν το τρίχωμά τους είναι πυκνό και μαύρο με άσπρη κοιλιά. Αυτό το χάνουν σταδιακά στις 5 με 7 βδομάδες και γίνονται ανοιχτά γκρι διατηρώντας την πιο ασπριδερή κοιλιά τους. Κατά το διάστημα της γαλουχίας μένουν κοντά στη μητέρα τους και στα καταφύγια - σπηλιές. Τα επόμενα 5 χρόνια της ζωής τους τα περνάνε μόνα τους μαθαίνοντας να ψαρεύουν και να επιβιώνουν, οπότε και ενηλικιώνονται αναζητώντας το ταίρι. Τα ενήλικα αρσενικά ζυγίζουν 250 με 300 κιλά, με μέσο μήκος 3 μέτρα και είναι μαύρα με άσπρη κοιλιά. Τα θηλυκά είναι λίγο μικρότερα και ελαφρύτερα, και έχουν γκρίζο χρώμα. Παρόλο τον όγκο και βάρος τους είναι ιδιαίτερα ευκίνητα και γρήγορα μέσα στο νερό, και πολύ ικανά στη σύλληψη της λείας τους (ψάρια και χταπόδια κυρίως). Γενικά, είναι επιφυλακτικά προς τους ανθρώπους, αλλά όχι επιθετικά. Σε περιπτώσεις που κάποιος συναντήσει φώκια δε θα πρέπει να την ενοχλήσει.

Η Μεσογειακή φώκια δεν έχει άλλους εχθρούς στο φυσικό της περιβάλλον εκτός από τον άνθρωπο. Στην Ελλάδα, περιοχές με σημαντικούς πληθυσμούς Μεσογειακής φώκιας είναι το Εθνικό Θαλάσσιο Πάρκο Αλοννήσου και Βορείων Σποράδων, η Κίμωλος και η Κάρπαθος στις οποίες υπάρχουν προγράμματα και δράσεις για την προστασία της φώκιας. Παράλληλα δράσεις ενημέρωσης, περιβαλλοντικής εκπαίδευσης, έρευνας και προστασίας γίνονται πανελλαδικά.

Κείμενο : Βαγγέλης Παράβας

Ευχαριστούμε τον Βαγγέλη Παράβα και τον οργανισμό ΜΟm (δείτε τις Συνδέσεις) γιά το κείμενο και την φωτογραφία του “Μίτσου” – ένας νεαρός του είδους Μονάχους μονάχους που διασώθηκε από τους ανθρόπους του ΜΟm, και μετά από μια σωστή φροντίδα ελευθερώθηκε για να ξαναβρεί τον δρόμο του στα νερά του Αιγαίου.

Τόσο τα αρσενικά όσο και τα θηλυκά έχουν ανεπτυγμένη την αίσθηση του χώρου τους, και σημαδεύουν την προσωπική τους περιοχή με σωρούς κοπράνων, διώχνουν δε άλλα κουνάβια του ίδιου φύλου. Τα ώριμα αρσενικά παλεύουν μεταξύ τους κατά την εποχή αναπαραγωγής αλλά επιτρέπουν σε περισσότερες από ένα θηλυκό να μπει στο χώρο τους, και αποκτούν αρκετά ταίρια. Η αρχική ερωτική προσέγγιση του αρσενικού ενίοτε αντιμετωπίζεται εχθρικά από το θηλυκό, αλλά συνεχίζει να την πολιορκεί με απαλούς κουκουριστικούς ήχους. (Σε μεγάλη αντίθεση με τους τα μουγκριτά της καχυποψίας ή της διέγερσης, και με τις στριγκλιές του όταν βρίσκεται περικυκλωμένο ή δέχεται επίθεση). Το ζευγάρωμα συνήθως συντελείται τη νύχτα και μπορεί να διαρκέσει μέχρι μια ώρα. Τα κουνάβια έχουν μια παράξενα μεγάλη περίοδο εγκυμοσύνης – αν και υπάρχουν γονιμοποιημένα έμβρυα στο σώμα του θηλυκού από τα μέσα του καλοκαιριού, δεν θα εμφυτευτούν στο τοίχωμα της μήτρας του μέχρι νωρίς το επόμενο έτος. Όταν συντελεστεί η εντοίχιση τα έμβρυα αναπτύσσονται ταχύτατα, και τα μικρά γεννούνται την άνοιξη – εννέα μήνες μετά τη γονιμοποίηση. Σε μια γέννα, 2 – 4 τυφλά και σχεδόν γυμνά μικρά θα γεννηθούν σε μια φωλιά ντυμένη με φύλλα ή άλλες φυτικές ουσίες, και το θηλυκό θα τα αναθρέψει μόνο του. Αρχίζει και τα ταΐζει με κρέας όταν κλείσουν περίπου τις πέντε εβδομάδες, και μέχρι να φτάσουν τους τρεις μήνες θα έχουν αναπτυχθεί σχεδόν πλήρως.

Συνδέσεις: Ο Καθηγητής Adam Summers έχει γράψει ένα άρθρο με ενδιαφέρον σχετικά με τη γένεση της πτήσης που βρίσκεται στην ιστοσελίδα του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια. Περιγράφει την εργασία ενός επιστήμονα από το Πανεπιστήμιο της Μοντάνα που χρησιμοποιεί τη μηχανική της πτήσης της νησώτικης πέρδικας να υποστηρίξει την άποψη ότι η πτήση πρωτοαναπτύχθηκε από τη γη και πάνω και όχι από το δέντρο και κάτω.

http://biomechanics.bio.uci.edu

Οι σκαντζόχοιροι μπορούν να φτάσουν έως τα 30 εκ. σε μήκος. Το πάνω μέρος των κεφαλιών και των σωμάτων τους καλύπτονται από κοντά αγκάθια με κίτρινες μύτες που αποτελεί μια παραλλαγή του πιο απαλού τριχώματος των θηλαστικών. Οι ενήλικες δύναται να έχουν μέχρι και 5.000 αγκάθια από αυτό το ειδικά παραλλαγμένο τρίχωμα και, όπως οι ανθρώπινες τρίχες, έτσι και αυτά σηκώνονται όταν το ζώο απειλείται. Η ιδιαίτερα μακριά σπονδυλική στήλη του επιτρέπει στο σκαντζόχοιρο να κουλουριάζεται σφιχτά, προεκτείνοντας την προστασία στο κάτω μέρος του σώματός του που καλύπτεται από μαλακό μαλλί. Τα αγκάθια είναι πολύ αιχμηρά και απωθούν όλα τα αρπαχτικά. Την εποχή του ζευγαρώματος χρησιμεύουν επίσης να απωθούν κάθε ερωτευμένο αλλά μη επιθυμητό αρσενικό. Το θηλυκό πρέπει να πάρει μια ειδική επίπεδη στάση, ώστε να συντελεστεί το ζευγάρωμα χωρίς τραυματισμό! Οι αρσενικοί είναι αχαλίνωτοι και αποκτούν πολλά ταίρια, αφήνοντας τα θηλυκά να αναθρέψουν τα μικρά χωρίς βοήθεια. Τα μωρά σκαντζοχοιράκια γεννιούνται με ένα στρώμα από απαλά λευκά αγκάθια, που, για την προστασία της μητέρας, παραμένουν κάτω από το δέρμα μέχρι να γεννηθούν, και αναδύονται μέσα σε λίγες μόνο ώρες. Μετά από 36 ώρες εμφανίζεται ένα δεύτερο στρώμα σκούρα αγκάθια, και αργότερα αναπτύσσεται και ένα τρίτο. Χαρακτηριστικά θα γεννηθούν 4 – 5 μικρά σε κάθε γέννα και η μητέρα θα αρχίσει να τα βγάζει από τη φωλιά προς ανεύρεση τροφής όταν κλείσουν τον ένα μήνα.

Αν και μπορούν να ζήσουν πολύ – έχουν καταγραφεί περιπτώσεις που έχουν φτάσει τα 15 χρόνια – οι περισσότεροι σκαντζόχοιροι πεθάνουν πριν τα πρώτα τους γενέθλια. Έχουν ευαισθησία σε ακραίες θερμοκρασίες ζέστης ή κρύου, ιδιαίτερα αφού τα αγκάθια τους δεν τους παρέχουν καλή θερμική μόνωση, και η χειμερία νάρκη θέτει πρόσθετους κινδύνους στην πορεία τους.

Οι σπιζαετοί προτιμούν τις ορεινές κατοικίες, αλλά σπάνια θα τα βρούμε πιο ψηλά από τα 1.500 μέτρα. Από τη στιγμή που θα έχουν επιλέξει μια περιοχή για να κατοικήσουν σε αυτή, θα παραμείνουν εκεί και δε θα μεταναστεύσουν. Περιπολούν πρανή με χαμηλή βλάστηση (θάμνους, φρύγανα) αλλά επίσης και γυμνά και, πιο σπάνια όμως, δασώδεις περιοχές. Τα συνηθισμένα τους θηράματα είναι οι πέρδικες, οι γλάροι, τα κοράκια, οι λαγοί, τα τρωκτικά και τα ερπετά. Τα περισσότερα τα πιάνουν στο έδαφος, αλλά πιάνουν μερικά από τα πουλιά στον αέρα. Οι αετοί χρησιμοποιούν διάφορες κυνηγητικές τεχνικές, παρατηρώντας να εντοπίσουν κίνηση από μεγάλο υψόμετρο όπως από μια βραχώδη θέση ή υπό την κάλυψη μιας δεντροκορφής, πετώντας σταυρωτά πάνω από το τοπίο ή ψηλά πάνω από τις πλαγιές να πέσουν απότομα πάνω στο θήραμά τους.

Η εποχή αναπαραγωγής είναι μεταξύ Φεβρουαρίου και Απριλίου και την εποχή αυτή μπορούμε να παρατηρήσουμε ερωτοτροπίες όπου τα πουλιά πετούν κυκλικά γύρω από την τοποθεσία της φωλιάς, όπου κάνουν βαθιές βουτιές και απότομες ανοδικές πτήσεις και τελικά πετούν ψηλά μαζί πάνω από την τοποθεσία καλώντας το ένα το άλλο. Οι φωλιές είναι μεγάλες και θέλουν χρόνο να κατασκευασθούν, ίσως και μερικούς μήνες. Καθόλη τη διάρκεια της εποχής αναπαραγωγής θα τις επισκευάζουν και θα προσθέτουν σε αυτές συνέχεια. Οι περισσότερες φωλιές χτίζονται σε ψηλά βραχώδη ισιώματα, αλλά χρησιμοποιούνται και δέντρα ενίοτε. Συνήθως γεννιούνται δυο αβγά αλλά το πιο δυνατό νεογνό συχνά σκοτώνει το αδέλφι του, και έτσι σπάνια βρίσκουμε αναπαραγωγικό ζευγάρι που να έχει αναθρέψει περισσότερους από έναν νεοσσό. Ο θηλυκός κλωσάει τα αβγά για το μεγαλύτερο μέρος της εκκόλαψης των 42 ημερών, και καθώς το κάνει αυτό, ο αρσενικός της φέρνει τροφή. Η γονική μέριμνα μικρών αετών παίρνει πολύ χρόνο, καθώς θα χρειαστεί να ταΐζονται τα νεογνά επί 65 μέρες μέχρι να είναι έτοιμα να πετάξουν. Όταν πετάξουν θα μείνουν με τους γονείς τους άλλες 8 – 10 εβδομάδες, τελειοποιώντας τις δεξιοτεχνίες τους.

Τα κοινά δελφίνια μπορούν να φτάσουν περίπου τα 2,5 μ. σε μήκος, ζυγίζουν δε μέχρι 80 κιλά. Αναγνωρίζονται εύκολα από τα χαρακτηριστικά τους χρώματα: η ράχη τους είναι γκρίζα ή μαύρη και το κάτω μέρος το σώματός τους είναι γαλακτερό ή λευκό. Μια σκούρα γραμμή πηγαίνει από την κάτω γνάθο στο πτερύγιο, και τα μάτια περικυκλώνονται από μια μαύρη γραμμή που εκτείνεται στο μακρύ, μυτερό τους ράμφος. Η συνηθισμένη τους ταχύτητα είναι άνετη στα 5 – 7 μίλια την ώρα αλλά η ‘μηχανή' τους μπορεί να βγάλει και 29 μίλια την ώρα όταν καταδιώκουν την τροφή τους. Ο αλιευτικός τους εξοπλισμός συμπληρώνεται από έναν ηχητικό μηχανισμό εντοπισμού και με είκοσι μικρά, αιχμηρά δόντια που κυρτώνουν προς τα μέσα. Διατηρούν δε ένα βαθμό επαγρύπνησης επί 24-ωρης βάσης: το κοινό δελφίνι κοιμάται με το ένα μάτι ανοιχτό, και κλείνει το καθένα με τη σειρά του κάθε 5 – 10 λεπτά.

Όπως όλα τα δελφίνια, το κοινό δελφίνι είναι ένα έντονα κοινωνικό ζώο και δημιουργεί στενές σχέσεις με μέλη του κοπαδιού του. Αυτές δεν περιορίζονται κατ ανάγκη στους συγγενείς του εξ αίματος – έχουν παρατηρηθεί πραγματικές φιλίες ανάμεσα σε δελφίνια. Τα ενήλικα ενεργούν ως δάσκαλοι των μικρών και τα μαλώνουν επίσης αν χρειαστεί . Αν κάποιο από την ομάδα δεν είναι καλά τα άλλα θα προσπαθήσουν να το βοηθήσουν στηρίζοντάς το στην επιφάνεια ώστε να μπορέσει να αναπνεύσει. Η επαφή διατηρείται μέσω του ήχου, που ταξιδεύει καλύτερα μέσα από το νερό από τον αέρα, και αποτελεί ένα αποτελεσματικό μέσον επικοινωνίας τόσο σε μουντές συνθήκες όσο και στο σκοτάδι. Τα κοινά δελφίνια έχουν μια σειρά από τσιριχτά, σφυρίγματα και κλικ που τα χρησιμοποιούν τόσο να υποδηλώσουν την ταυτότητά τους όσο και να εντοπιστούν.

Για το μεγαλύτερο μέρος του χρόνο τα θηλυκά που είναι έγκυος ή που θηλάζουν μένουν μακριά από τα αρσενικά, αν και θα βρίσκονται στην ίδια γενική περιοχή. Όταν πλησιάζει η άνοιξη τα αρσενικά θα αρχίσουν να ερωτοτροπούν με πιθανά ταίρια, κολυμπώντας πλάι τους και τρίβοντας το σώμα τους στο δικό τους. Συχνά το θηλυκό θα απορρίψει τις πρώτες κρούσεις, αλλά το αρσενικό επιμένει, χαϊδεύοντάς την με τα πτερύγιά του και κολυμπώντας παιχνιδιάρικα με ταχύτητα προς αυτήν πριν στραφεί απότομα να μην πέσει επάνω της την τελευταία στιγμή. Όταν ζευγαρώνουν κοιτάζονται πρόσωπο με πρόσωπο και η εγκυμοσύνη κρατάει από δέκα μήνες ως ένα χρόνο. Το μικρό (συνήθως υπάρχει μόνο ένα, αν και έχουν καταγραφεί δίδυμα ακόμη και τετράδυμα) γεννιέται με την ουρά να βγαίνει πρώτη και είναι περίπου 1 μ. σε μήκος όταν γεννιέται. Παραμένει πολύ κοντά στη μητέρα του και τους πρώτους έξι μήνες της ζωής του τρέφεται αποκλειστικά με το πλούσιο γάλα της. Καθώς τα δελφίνια δεν διαθέτουν μαλακά, ευλύγιστα χείλη, το μικρό δεν μπορεί να σχηματίσει αποτελεσματικό σφράγισμα γύρω από τη θηλή της μητέρας του. Αυτό σημαίνει ότι δεν μπορεί να ρουφήξει. Έτσι όλες οι θηλυκές έχουν ιδιαίτερα προσαρμοσμένους μύες που λειτουργούν ενεργά να προωθήσουν το γάλα ώστε να βγαίναι μόνο του και να χύνεται στο στόμα του μικρού τους.

Γνωστά και αγαπητά για πολλές από τις χαρούμενες και παιχνιδιάρικες συμπεριφορές τους, που συμπεριλαμβάνουν τις τούμπες, τα άλματα, το παιχνίδι με το κύμα, τα δελφίνια μπορεί να είναι και βλαβερά για τους ψαράδες όταν κλέβουν από τα δίχτυα τους, καταστρέφοντάς τα ενίοτε. Όμως αυτή η στρατηγική του δελφινιού δεν είναι άμοιρη κινδύνων καθώς αναπόφευκτα μερικά από αυτά πιάνονται στα δίχτυα και πνίγονται.

Είναι μία από τις ορχιδέες που το άνθος τους εχει τη μορφή της μέλισσας. Για περισσότερες πλυροφορίες δείτε τις σημειώσεις για τις Oρχιδέες στη σελίδα που αναφέρεται στην Άνοιξη.

Η αράχνη αυτή κατασκευάζει ενέδρες χρησιμοποιώντας έναν ιστό από ‘σύρματα' με κολλητική ουσία να πιάσει το θήραμά της. Επειδή είναι σχεδόν τυφλή περνάει το μεγαλύτερο μέρος της ζωή της μέσα στον ιστό, περιμένοντας να νιώσει τους κραδασμούς του θηράματος. Το κύριο μέρος του μπερδεμένου ιστού αποτελείται από μία σειρά κάθετες κλωστές της ενέδρας που φτάνουν κάτω μέχρι τη γη. Το μετάξι είναι πάρα πολύ γερό και οι κάθετες κλωστές έχουν κολλητική ουσία. Όταν το θήραμα έντομο μπλεχτεί στον ιστό η αράχνη θα του επιτεθεί άφοβα και θα το υποτάξει – ακόμη και αν είναι πιο μεγάλο από την αράχνη την ίδια. Θα το δαγκώσει και θα το δηλητηριάσει και μετά θα το τυλίξει στο μετάξι και θα το ρουφήξει μέχρι να αδειάσει και να ξεραθεί.

Οι θηλυκές που αναπαράγουν φτιάχνουν φωλιές ή ανοίγματα στη γη ή σε αγροτικά κτίσματα. Αυτές θα σφραγιστούν με έναν ιστό ρυπαρό. Οι μαύρες χήρες σπάνια μπαίνουν σε κατοικίες ανθρώπων, αν και μια εγκαταλελειμμένη ποντικοφωλιά μπορεί να φανεί κατάλληλη για τη φωλιά της αράχνης. Εκεί θα ξεχειμωνιάσουν τα μικρά της, και θα αναδυθούν την άνοιξη για να ψάξουν ταίρι. Η ‘διασπορά' αυτή από το νηπιακό χώρο συντελείται με τη διαδικασία του ‘μπαλονισμού'. Μια λεπτή κλωστή ιστού ελευθερώνεται λίγο λίγο μέχρι να είναι αρκετά μακριά ώστε να την πάρει ο αέρας. Συκώνεται μαζί της και η μικρή αράχνη και έτσι μεταφέρεται σε νέα τοποθεσία.

Οι μαύρες χήρες αναπαράγονται ερωτικά, η αρσενική αράχνη γονιμοποιεί τα αβγά της θηλυκής όταν αυτά βρίσκονται μέσα στο σώμα της. Μπορεί να παράγει 4-5 σάκους αβγών μέσα σε ένα καλοκαίρι, και το καθένα από αυτά περιλαμβάνει 50 αβγά, αν και είναι σπάνιο να επιζήσουν πάνω από τα μισά μικρά, μερικά δε χάνονται ως αποτέλεσμα του κανιβαλισμού. Οι θηλυκές αράχνες μαύρες χήρες μπορεί να ζήσουν μέχρι και τρία χρόνια, αλλά η ζωή του αρσενικού είναι πολύ πιο σύντομη – δεν επιζεί παρά μόνο ένα εξάμηνο περίπου. Μπορεί να οφείλεται στο γεγονός αυτό η εντύπωση ότι οι θηλυκές σκοτώνουν τις αρσενικές μετά το ζευγάρωμα (εξ ου και το κοινό της όνομα – μαύρη χήρα) αλλά οι παρατηρήσεις της συμπεριφοράς τους στη φύση δεν επιβεβαιώνει την άποψη αυτή.